Wyspa porzuconych butelek

Zapomnienie.
Rozpościeram skrzydła.
Bezwładne mięśnie
Nie uniosą mnie.

Otrzeźwienie
Daje wszechobecny chłód
Od porzuconych butelek.
Na tej małej wyspie.
Zimne, matowe szkło.
Zimny, szary poranek.
Kolejny dzień oglądany
Przez grube, zadymione szkło.

…Wtedy
Słońce jest takie lodowate…

Zapomnienie.
Idę naprzód.
Brak stałego gruntu
Wróży śmierć.

Przebudzenie
Wymuszone przez rutynę
Narzucone przez wysłużony
Ścierający się  mechanizm.
Zaciśnięte szczęki
Zgrzyt zębów
Kolejny dzień ubarwiony
Niechęcią i rezygnacją.

…Kiedy
Słońce jest takie lodowate…

Zapomnienie.
Ciągle walczę.
Zużyta broń
Niesie porażkę.

Zrozumienie.
Odbija się od butelek
I uderza w moje oczy.
Za mocno
By zatrzymać
Za szybko
By coś uchwycić.
Kolejny dzień
Z zamkniętymi oczami.

…wtedy
Słońce nie jest takie lodowate…